Ale czy na pewno?
Czytam forum (nie tylko to) i czasami mi ręce opadają. U, ó, rz, ż, ź, h, ch jeszcze bez problemu bo mądra przeglądarka czasami podkreśli. Za to z końcówkami nie jest już tak kolorowo. "Ą", "ę", "-om", "-em", "-on", masakra jakaś co niektórzy tworzą a może "tworzom".
Więc postanowiłem przedstawić zasady deklinacji, czyli odmianę przez przypadki rzeczowników, przymiotników, zaimków, imiesłowów i liczebników.
Jest ich 7:
1. mianownik (kto? co?)
2. dopełniacz (kogo? czego?)
3. celownik (komu? czemu?)
4. biernik (kogo? co?)
5. narzędnik ((z) kim? (z) czym?)
6. miejscownik (o kim? o czym?)
7. wołacz
Przykład pierwszy "ryba"
liczba pojedyncza liczba mnoga
1. mianownik (kto? co?) ryba ryby
2. dopełniacz (kogo? czego?) ryby ryb
3. celownik (komu? czemu?) rybie rybom
4. biernik (kogo? co?) rybę ryby
5. narzędnik ((z) kim? (z) czym?) rybą rybami
6. miejscownik (o kim? o czym?) rybie rybach
7. wołacz ryba ryby
Przykłady w praktyce:
Co dolega moim rybom?
Co mam zrobić ze zdechłą rybą?
Przykład drugi "roślina"
liczba pojedyncza liczba mnoga
1. mianownik (kto? co?) roślina rośliny
2. dopełniacz (kogo? czego?) rośliny roślin
3. celownik (komu? czemu?) roślinie roślinom
4. biernik (kogo? co?) roślinę rośliny
5. narzędnik ((z) kim? (z) czym?) rośliną roślinami
6. miejscownik (o kim? o czym?) roślinie roślinach
7. wołacz roślina rośliny
Przykłady w praktyce:
Czego brakuje moim roślinom?
Kolega obdarował mnie nową rośliną?
Przykład trzeci "niebieski" ("ryba" do pomocy)
liczba pojedyncza liczba mnoga
1. mianownik (kto? co?) niebieska ryba niebieskie ryby
2. dopełniacz (kogo? czego?) niebieskiej ryby niebieskich ryb
3. celownik (komu? czemu?) niebieskiej rybie niebieskim rybom
4. biernik (kogo? co?) niebieską rybę niebieskie ryby
5. narzędnik ((z) kim? (z) czym?) niebieską rybą niebieskimi rybami
6. miejscownik (o kim? o czym?) niebieskiej rybie niebieskich rybach
7. wołacz niebieska ryba niebieskie ryby
Przykłady w praktyce:
W sklepie mieli fajną niebieską rybę.
Wracam ze sklepu z piękną niebieską samicą Bojownika.
Kolejnym problemem jest koniugacja- odmiana czasownika przez osoby:
Przykład pierwszy "zmieniać":
1. ja zmieniam
2. ty zmieniasz
3. on/ona/ono zmienia
4. my zmieniamy
5. wy zmieniacie
6. oni/one zmieniają
Przykład w praktyce:
Oni zmieniają wodę w akwarium.
Swoich przykładów dorzucę cytat wyjaśniający stosowanie "ą", "ę", "-om", "-on", "-em" itp.
źródło: http://www.wiking.edu.pl/article.php?id=617" onclick="window.open(this.href);return false;zasady używania liter ę i ą
oraz połączeń em, en, om, on
Litery ę i ą pojawiają się jedynie w wyrazach rodzimych, a tylko wyjątkowo w przyswojonych, np. brąz. Nie zawsze oddają one współczesną wymowę. Tak jest tylko w sytuacji, gdy występują przed literami oznaczającymi spółgłoski szczelinowe: s, z, sz, ż, ś, ź, ch, f, w, a w przypadku litery ą na końcu wyrazu. Przed pozostałymi literami piszemy ę i ą dla zachowania tradycji i spójności różnych form wyrazowych. Połączenia em, en i om, on spotykamy w wyrazach obcych i polskich.
Literę ę i ą piszemy:
•
w rodzimych wyrazach przed literami: s, z, ż, ś, ź, w oraz dwuznakami sz, ch, np. mięsień, więzień, mężczyzna, gęś, więź, węch, węszyć, pąs, wiązać, wąż, gałąź itp.
Literę ą piszemy:
•
w narzędniku (kim, czym) l. poj. rzeczowników, przymiotników, liczebników i zaimków rodzaju żeńskiego i męskiego zakończonych na -a, np. literą, ósmą, ładną;
•
w bierniku (kogo, co) l. poj. przymiotników, zaimków, liczebników oraz rzeczownika pani, np. czarną, szóstą, tamtą, panią;
•
w 3. os. l. mn. czasowników w czasie teraźniejszym, np. rysują, liczą, pracują, malują.
Połączenia em, en, om, on piszemy:
•
w wyrazach zapożyczonych przed literami: p, b, t, d, c, k, g, a także przed połączeniami ci, dzi, np. tempo, lont, potencjał, intendent, w hondzie, na koncie;
•
w wyrazach rodzimych (dawno przyswojonych) przed przedrostkami -ka, -ko, np. ósemka, słonko, pasemko, panienka;
•
w celowniku (komu, czemu) l. mn. wszystkich rzeczowników, np. rysunkom, poetom, napisom, obrazom.
Przedstawione powyżej reguły zapisu są zgodne z wymową ogólnopolską. Kolejne zasady związane są z możliwą wymową ogólnopolską.
Literę ę piszemy:
•
na końcu rzeczowników rodzaju nijakiego, które w l. mn. mają zakończenia -ęta, -ona, np. kurczę, ramię;
•
na końcu czasowników w 1. os. l. poj. w czasie teraźniejszym, np. rysuję, słyszę, pracuję;
UWAGA: umieć, rozumieć, wiedzieć, powiedzieć, śmieć, jeść i czasowniki pochodne nie mają zakończenia -ę tylko -em: umiem, rozumiem, wiem, powiem, śmiem, jem.
•
na końcu form zaimkowych: mię, cię, się. (Na końcu wyrazów można wymawiać niewyraźne ę albo e.)
Połączenia em, en, om, on piszemy:
•
przed literami: f, w, s, z i dwuznakami: sz, ch, np. konferencja, benzyna, sens, konwalia. (Wymowa tych wyrazów może być zgodna z zapisem lub z głoskami ę i ą, np. bęzyna, sęs.)
Poniższe reguły są niezgodnie z ogólnopolską wymową. Norma ogólnopolska to wymowa tego, co zapisuje się literami ą i ę jako em, om, en, on, eń, oń, e, o, np. rombać, prond a przed l i ł jako o, np. zaczoł. (W tym przypadku zapis nie opiera się na wymowie, a na historycznej budowie i związkach między formami wyrazowymi.) Literę ę i ą piszemy przed literami: p, b, t, d, c, ć, k, g, l, ł oraz dwuznakami i połączeniami: dz, dź, ci, np. pęk, prąd, rąbać, kąt, błąd, zdjąć, zaczął, wzięli, popłynęli, pieniądz. W zakończeniach współczesnych imiesłowów przysłówkowych, np. chcąc, pisząc, robiąc oraz imiesłowów przymiotnikowych czynnych zawsze piszemy literę ą, np. rysujący, pracujący, uczący. (W wyrazach tych wymawiamy połączenia onc, oncy.)
Na koniec apel:
Piękny jest nasz ojczysty język. Szanujcie i pielęgnujcie go. Jeżeli nie dla niego samego to chociaż przez szacunek do innych użytkowników forum.
Mam nadzieję, że chociaż jedna osoba zastanowi się nad swoją pisownią.